آموزش مداحی و اشعار مذهبی

     محمدجوادغفورزاده(شفق)
      
      شهر مدینه، شهر رسول مکرم است
      آنجا اگر که سر بسپارد ملک، کم است

      شهر مدینه، آینه دار پیمبری است
      کز خیل انبیا به فضیلت مقدم است

      شهر مدینه، مهبط  وحی و نبوت است
      چشم و چراغ عالم و مسجود آدم است

      شهر مدینه، منظره هایی که دیده است
      بعد از هزار سال حدیث مجسم است

      شهر مدینه، سنگ صبور است در حجاز
      هم ترجمان زمرمه، هم روح زمزم است

      شهر مدینه، شاهد راز شب علی است
      با چاه های کوفه،هم آواز و همدم است

      شهر مدینه سوخنه از داغ مجتبی
      برگ و برش ملال و گلش حسرت و غم است

      شهر مدینه، انس گرفته است با حسین
      بعد از حسین آینه گردان ماتم است

      شهر مدینه،گریه سجاد را که دید
      چشم انتظار ریزش باران نم نم است

      شهر مدینه، شاهد برگشت زینب است
      گویا هنوز برلب او، خیر مقدم است

      شهر مدینه،هدیه فرستد به قدسیان
      از تربت بقیع، که اکسیر اعظم است

      شهر مدینه، رنگ شفق یافت از ملال
      گیسوی نخل هاش پریشان و در هم است

      شهر مدینه، شاهد غم های فاطمه است
      این خاک پاک جای قدم های فاطمه است

***************************************************

      سید محمد رستگار
      
      ماتم گرفت حال و هوای مدینه را
      پوشید کعبه رخت عزای مدینه را

      خاکم به سر که دست اجل تیشه بر گرفت
      وز پا فکند نخل رسای مدینه را

      رکن علی شکست ز فقدان مصطفی
      در برگرفت خاک، صفای مدینه را

      زین غم که در محاق نهان ماه یثرب است
      ابر عزا گرفت فضای مدینه را

      ای دل بیا چو(شاخه حنانه) ناله کن
      بنگر به ناله ارض و سمای مدینه را

      آدم گریست تا که ملائک به روی دست
      بردند سوی سدره همای مدینه را

      جسم نبی سه روز زمین ماند و آسمان
      سایه فکند کرب و بلای مدینه را

      بر بام بیت وحی برافراشت دست کفر
      از دود درب خانه لوای مدینه را

      دردا که جای تسلیت از کین عدو شکست
      آیینه رسول نمای مدینه را

      دردا که دشمنان جلوی چشم فاطمه
      بستند دست عقده گشای مدینه را

      تسکین شود مگر، دل زهرا در این عزا
      بسرود(رستگار) عزای مدینه را

***************************************************

      محمود سیفی
      
      یا رب چرا خلق جهان را سینه چاک است
          گویا تن پاک پیمبر زیر خاک است

      از حضرت روح الامین شهپر شکسته
          گرد یتیمی بر رخ زهرا نشسته

      چون مرغ شب سبطین احمد در فغانند
          دریا صفت از دیده گوهر می فشانند

      روز جهان از این مصیبت گشته شب
          عرش علا لرزان بود چون قلب زینب

      رنگ شفق از این مصیبت نیلگون شد
          خورشید و مه را دیدگان دریای خون شد

      اندر فلک افلاکیان را بال و پر سوخت
          از هجر و غم زهرای اطهر را جگر سوخت

      سیفی چه گوید در غم و سوگ و عزایش
          واحسرتا صاحب عزا باشد خدایش

***************************************************

     یوسف رحیمی

      ملکوت نگاه بارانیت
      راوی یک مدینه اندوه است

      سالیانی است از غم غربت
      خاطر خسته‌ی تو مجروح است

      این اهالی ظلمت دنیا
      مردمان قبیله‌ی وهمند

      در سلوک هدایت و رحمت
      اشتیاق تو را نمی فهمند

      ماتم این شکنجه های کبود
      غصه ها بی مجال پیرت کرد

      سینه‌ی غرق نور و سنگ ستم
      داغ چندین بلال پیرت کرد

      بی کسی خو گرفته بود آقا
      با اهالی شعب دلتنگی

      می شکستی چنان غریبانه
      در حوالی شعب دلتنگی

      دیده هر دم غروب عام الحزن
      چشم بارانی و پُر ابرت را

      تو چه کردی در این غریبستان
      که خدا می ستود صبرت را  

      با عمو در دل پریشانت
      حس آرامش عجیبی بود

      آه دیگر پس از ابوطالب
      مکه زندان بی شکیبی بود

      داغ ها یاس بیقرارت را
      در غم خود سهیم می کردند

      مادری را به عرش می‌ بردند
      دختری را یتیم می کردند

      ماه عالم بگو چه آورده
      به سر تو محاق خاکستر

      دختر تو چقدر دلخون شد
      بر سرت ریخت داغ خاکستر

      خوب دیدی میان این مردم
      دم به دم جوشش عواطف را

      بوسه‌ی سنگ و زخم پیشانیت
      غصه پر کرده بود طائف را

      قلبتان را چقدر می آزرد
      داغدار غم اُحد بودن

      زخمی از عهد بی بصیرت‌ ها
      خسته از همرهان خود بودن

      ناگهان بر تن تو گل کردند
      زخمها لاله ها شقایقها

      لب و دندان تو شده مجروح
      آخر از لطف این منافقها

      چه کشیدی در آن غروبی که
      تن مجروح حمزه را دیدی

      دلت آقا کدام سو می رفت
      بر دلش زخم نیزه را دیدی

      دید خیبر که گفتی آزاده
      آب را بر کسی نمی بندد

      گرچه از فرقه‌ی یهودی ها
      به اسیران کسی نمی خندد

      همه دیدند روز خندق هم
      رحم و آزادگی شعارت بود

      در مرام تو پیکر کشته
      ایمن از غارت و جسارت بود

      بر سر و سینه و گلوی حسین
      بوسه هایت چقدر معروف است

      روضه خوان را ببخش آقا جان
      روضه از این به بعد مکشوف است

      با تماشای قد و بالایش
      از نگاه تو آرزو می ریخت

      آه ، ناگاه اگر زمین می خورد
      آسمان بر سرت فرو می ریخت

      پیش چشمت محاصره کردند
      پیکر ماه بی پناهت را

      خوب تکریم کرد امت تو
      نیزه در نیزه بوسه گاهت را

      زینت شانه های تو حالا
      شده پامال نعل مرکب ها

      آیه آیه، ورق ورق، پرپر
      ارباً اربا، مقطع الأعضا

      سر خورشید غرق خونت را
      روی نیزه ببین چهل منزل

      بارش سنگ ها چه خواهد کرد
      با لبی نازنین چهل منزل

      خون او خون تازه ای جوشاند
      در رگ دین و مکتبت آقا

      تا ابد شور نهضتش باقی‌ست
      تا ابد کُلّ یومٍ عاشورا

***************************************************

      قسمتی از کتاب «خصائص الحسینیه» از مرحوم آیت الله شیخ جعقر شوشتری(ره):
      بنا به گفته خداوند كه مى فرماید و جعلنا منهم ائمة یهدون بامرنا لما
      صبروا-سجده/24- صبر، ملاك و محور امامت ائمه علیهم السلام و سبب پاداش ‍
      آنهاست .
      در كتاب مهیج الاحزان به سند معروف از امام صادق علیه السلام حدیثى به این
      مضمون نقل است كه در شب معراج خداوند به پیامبرش وحى فرستاد كه من تو را با
      سه مسئله آزمایش مى كنم تا معلوم شود صبر تو چگونه است . پیامبر عرضه داشت :
      من تسلیم فرمان تو هستم و توان تحمل صبر را جز با عنایت تو ندارم . آنگاه وحى
      آمد كه :
      1 - باید فقراى امت را بر خود ترجیح دهى ؛ گفت تسلیم هستم و صبر مى كنم .
      2 - باید آزارها و تكذیب ها را تحمل كنى ، پیامبر عرضه داشت ، تسلیم هستم و
      صبر مى كنم .
      3 - باید نسبت به مصیبت هایى كه براى اهل بیتت پیش مى آید، تسلیم باشى و صبر
      كنى ؛ حق برادرت على علیه السلام را غصب مى كنند و به او ستم نمایند و مقهور
      مى شود. دخترت (فاطمه ) را مى زنند در حالى كه حامله است و بدون اجازه وارد
      خانه اش مى شوند. دو فرزندت (حسن و حسین ) را مى كشند. اولى را از راه حیله و
      نیرنگ به قتل مى رسانند و جنازه اش را تیرباران مى كنند و دومى را امت ، دعوت
      مى كنند، سپس او و همه فرزندان و همراهانش را مى كشند و اهل بیتش را به اسارت
      مى برند. آنگاه پیامبر گفت انا لله و انا الیه راجعون امر خود را به خدا وا
      مى گذارم و از او طلب صبر و شكیبایى مى كنم .
      پیامبر اسلام در تمام مراحل صبر كرد، بجز درباره حسین علیه السلام كه گریه سر
      داد. البته گریه با صبر منافات ندارد، بلكه لازمه مهربانى و رقت قلب است .
      هیچگاه شنیده نشد كه پیامبر اسلام مصیبت خود یا یكى از اهل بیتش را یادآورى
      كند و گریه نماید، اما هر گاه نام حسین علیه السلام برده مى شد و یا او را مى
      دید، گریه بر او غلبه مى كرد.

***************************************************

      وحید قاسمی
      
      در ماتم فراق پدر گریه می کنم
      همراه شمس و نجم و قمر گریه می کنم

      شب ها و روزها ز غمش مویه می کنم
      تا آخرین توان بصر گریه می کنم

      خواب شبانه از سر زهرا پریده است
      مانند شمع تا به سحر گریه می کنم

      داغی عظیم دیده ام ای مردمان شهر
      با لحن جانگدازی اگر گریه می کنم

      پیغمبر طوایف اهل بکاء شدم
      قدر تمام اشک بشر گریه می کنم

      خشکد اگر که چشمه ی اشکم دوباره من
      با دیده های سرخ جگر گریه می کنم

***************************************************

     کمال مومنی
      
      کم گریه کن که گریه امانت بریده است
      گویا که وقت رفتن بابا رسیده است

      حق داری از غمش به سر و سینه می زنی
      چون مثل او کسی به دو عالم ندیده است

      در روز آخرش چه شده این چنین نبی
      جز اهل بیت تو ز همه دل بریده است

      بر روی سینه اش حسنین ناله می زنند
      اشکش برای هر دو ز غم ها چکیده است

      برگو که مرتضی چه شنیده کنار او
      رنگش چنین ز طرح مسائل پریده است

      این جا همه برای شما گریه می کنند
      چون از سقیفه بوی جسارت وزیده است

      این روزها به پشت در خانه ات مرو
      گویا عدو که نقشه ی قتلت کشیده است

      جان حسین و جان حسن جان مرتضی
      کم گریه کن که گریه امانت بریده است

***************************************************

      غلامرضا سازگار
      
      نبی به تارک ما تاج افتخار گذاشت
      برای امت خود فخر و اقتدار گذاشت

      نخواست اجر رسالت ولی دو گوهر پاک
      میان ما دو امانت به یادگار گذاشت

      دو گوهری که عزیزند چون نبوت او
      یکی کتاب خدا و یکی است عترت او

      از این دو، مقصد و مقصود او هدایت بود
      همه هدایت او نیز در ولایت بود

      مودتی که زما خواست بر ذوی القربی
      از او به ما کرم و عزت و عنایت بود

      خطاب کرد که این دو، اعتبارِ همند
      هماره تا ابد الدهر در کنار همند

      به حق که این دو همانند نور و خورشیدند
      که از نخست به قلب بشر درخشیدند  

      چهارده سده بگذشته هم چنان شب و روز
      زهم جدانشدند و فروغ بخشیدند

      چنان که نورو چراغند لازم و ملزوم
      یکی است مکتب قرآن و چارده معصوم

       چنان که شخص محمد جدا زقرآن نیست
      بدون عترت، قرآن چراغ ایمان نیست

      کسی که مکتب عترت گزید بی قرآن
      جدا زعترت و قرآن بُوَد، مسلمان نیست

      رسول گفت که اینان چو این دو انگشتند
      که متصل به هم و متکی به یک مشتند

      سوای قرآن مومن فنا بُوَد دینش
      بدون عترت هرکس خطاست آیینش

      کسی که گفت کتاب خداست ما را بس
      کند هماره خدا و کتاب نفرینش

      به آیه آیه ی قرآن قسم، بُوَد معلوم
      که دین شیعه کتاب است و چارده معصوم

       چهارده مه تابنده، چارده اختر
      چهارده صدف نور، چارده گوهر

      چهارده یم توفنده، چارده کشتی
      چهارده ره روشن، چارده رهبر

      چهارده ولی و چارده مسیحا دم
      که هم موید هم بوده، هم مؤیَد هم

      هزار حیف که امت ره وفا بستند
      پس از رسول خدا عهد خویش بشکستند

      هنوز جسم حبیب خدا نرفته به خاک
      به دشمنان خدا دسته دسته پیوستند

      به بیت فاطمه ی او هجوم آوردند
      به جای گل همه هیزم برای او بردند

       مدینه دستخوش فتنه ای عجیب شده
      بهشت وحی محیط غم حبیب شده

      کجا روم؟ به که گویم؟ چگونه شرح دهم؟
      علی که نفسِ محمد بُوَد غریب شده

      سقیفه گشته به پا و غدیر رفته زِ یاد
      چه خوب اجر نبی داده شد، زهی بیداد!

       الا زخون جگر پر هماره ساغرتان
      چه زود قول نبی محو شد ز خاطرتان

      مگر نگفت نبی، فاطمه است بضعه ی من؟
      مگر نگفت پس از من علی است رهبرتان؟

      مگر نگفت که اکمال دین ولای علی است؟
      مگر نگفت که این آیه در ثنای علی است؟

       چه روی داد که بستید دست مولا را
      رها ز بند نمودید دیو دنیا را

      چرا رسول خدا را به قبر آزردید
      چرا به بیت ولایت زدید زهرا را

      طریق دوستی و شیوه ی وفا این بود؟
      جواب آن همه احسان مصطفی این بود؟

      عدو به آتش اگر جنت الولا را سوخت
      شراره اش حرم الله کربلا را سوخت

      نسوخت دامن دخت حسین را تنها
      پَرِ ملائکه و قلب انبیا را سوخت

      بُوَد به قلب زمان ها  فرود آن آتش
      بلند تا صفِ حشر است دود آن آتش

       قسم به فاطمه و باب و شوی و دو پسرش
      که هرچه آمده اسلام تا کنون به سرش

      خلاف خلق همان اختلاف اول بود
      که شد جدا ره امت زخط راهبرش

      هماره میثم طیِ رهِ کُمیت کند
      به نظم تازه حمایت ز اهل بیت کند
 

***************************************************

      غلامرضا سازگار
      
      مُلک وجود غرق در اندوه و در عزاست
      آغاز صبح غربت زهرا و مرتضاست

      قرآن عزا گرفته و عترت شده غریب
      شهر مدینه را به جگر داغ مصطفاست

      خون گریه کن مدینه! کز این ماتم عظیم
      گر آسمان خراب شود بر سرت رواست

      گشتند انبیا همه چون فاطمه یتیم
      زیرا عزای قافله سالار انبیاست

      خلقت چه لایق است که صاحب عزا شود
      عالم عزا گرفته و صاحب عزا خداست

      اهل ولا به هوش که با رحلت نبی
      شهر مدینه یکسره آبستن بلاست

      قومی برای غصب خلافت شدند جمع
      یا لَلعَجَب! وصی پیمبر، علی، کجاست

      دار الولا محاصره، زهراست پشت در
      دود وشراره بر فلک از بیت کبریاست

      آتش زدن به خانه ی ریحانه ی رسول
      پاداش رنج های شب و روز مصطفاست

      آزردن بتول پس از رحلت رسول
      باللَّه قسم شروع جنایات کربلاست

      از لحظه ای که غصب خلافت شد از علی
      تا حشر حقّ آل محمد به زیر پاست

      هرروز راس شاه شهیدان به نوک نی
      هرشب صدای ناله ی زهرا به گوش ماست

      میثم! قسم به میثمِ آزاده ی علی
      آزادگی ولایت سلطان اولیاست

***************************************************  

      غلامرضا سازگار
      
      ملک الموت مزن شعله به زخم جگرم
      وای من گر تو مدارا نکنی با پدرم

      صبـر کـن سیر ببینم رخ بابایم را
      چه کنم سدّ نگاهم شده اشک بصرم

      قسمت این بود که بالای سرش بنشینم
      چشم بگشایم و جان دادن او را نگرم

      وقت جان دادن خود گفت: مقدر این است
      دو مـه و نیم دگر فاطمه را هم ببرم

      ای پدر! مادر مظلومه من یار تو بود
      من پس از رفتن تو جان علی را سپرم

      با تن خسته و بازوی کبود از مسجد
      قول دادم که علی را به سوی خانه برم

      دست از دامن حیدر نکشم یک لحظه
      گر بریزند همه اهل مدینه بـه سرم

      قسمت این بود که بعد از تو بمانم بابا
      تا که با دادن جان، جان علی را بخرم

      به فدای سر یک موی علی باد پدر
      گـر میـان در و دیـوار دهد جان، پسرم

      جگرت سوخت به هر بیت که گفتی «میثم»
      اجـر ایـن سـوختنت بـا احـدِ دادگرم

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: